ผะ ๒ หมายถึง ใช้นําหน้าคําที่ตั้งต้นด้วยตัว ผ มีความแปลอย่างเดียวกับคําเดิมนั้นเช่น ผะผก ผะผ่อง ผะผ้าย ผะผ่าว ผะผํ้า.
ว. ประดัง, คับคั่ง.
ก. คํ้าชู, จุน, ช่วย.
น. ประสา.
น. ชื่อโรคนกเขามีอาการนํ้าออกทางปากทางจมูก.
น. พืชที่ใช้เป็นอาหาร; ใช้เป็นคํานําหน้าชื่อพืชบางจําพวก เช่นผักกาด ผักกูด ผักปลาบ ผักหนอก.
(สํา) ว. ผสมผเสปนเปกันยุ่ง.
ดู เทา ๒.